φιλέω

φῐλέω (φιλεῖ, -εῖς, -έοισιν; -έων, -έοντ（α); -εῖν: aor. (ἐ）φίλης（ε), φίλησεν; φιλήσαντ（α): pf. πεφίληκε; πεφιλημένον.)

1 love

φιλεῖ δέ μιν Παλλὰς αἰεὶ καὶ Ζεὺς πατήρ, μάλα φιλεῖ δὲ παῖς ὁ κισσοφόρος O. 2.26

— 7.

θεὸς κλυτὰν αἶσαν παρέχοι φιλέων O. 6.102

ὅσσα δὲ μὴ πεφίληκε Ζεύς, ἀτύζονται P. 1.13

Δάλοἰ ἀνάσσων Φοῖβε, Παρνασσοῦ τε κράναν Κασταλίαν φιλέων P. 1.39

Κινύραν τὸν ὁ χρυσοχαῖτα προφρόνως ἐφίλησ' Ἀπόλλων P. 2.16

φίλον εἴη φιλεῖν P. 2.83

φιλεῖν δὲ Κάρρωτον ἔξοχ' ἑταίρων P. 5.26

ἁ μὲν οὔθ' ἱστῶν παλιμβάμους ἐφίλησεν ὁδούς P. 9.18

Θώρακος, ὅσπερ ἐμὰν ποιπνύων χάριν τόδ' ἔζευξεν ἅρμα Πιερίδων τετράορον, φιλέων φιλέοντ ἄγων ἄγοντα προφρόνως P. 10.66

ἀεθλονικία δὲ μάλιστ' ἀοιδὰν φιλεῖ N. 3.7

ἐξύφαινε μέλος πεφιλημένον N. 4.45

μείς τ' ἐπιχώριος, ὃν φίλησ Ἀπόλλων N. 5.44

φαῖμέν κε γείτον' ἔμμεναι νόῳ φιλήσαντ ἀτενέι γείτονι χάρμα πάντων ἐπάξιον N. 7.88

ἡσυχία δὲ φιλεῖ μὲν συμπόσιον N. 9.48

φιλέων δ' ἂν εὐχοίμαν ( as a friend: v. Barrett on Eur., Hipp. 1102 App.) Παρθ. 1. 11. ἀλλὰ δίκας ὁδοὺς π[ις]τὰς ἐφίλη[ς.]ν (-ε]ν G-H, -α]ν Puech) Παρθ. 2. 65. c. inf.,

εἴπερ τι φιλεῖς ἀκοὰν ἁδεῖαν ἀεὶ κλύειν P. 1.90

ἅλικες οἶα παρθένοι φιλέοισιν ἑταῖραι ἑσπερίαις ὑποκουρίζεσθ' ἀοιδαῖς P. 3.18

μεγάλων δ' ἀέθλων Μοῖσα μεμνᾶσθαι φιλεῖ N. 1.12

φιλει[ Pae. 6.67